Toen ik de richting grafisch ontwerpen koos, vond ik concepten bedenken en uitwerken een interessante bezigheid. Kijkers laten nadenken over de achterliggende boodschap van een ontwerp motiveerde mij enorm. Andersom, mezelf verplaatsend in de aanschouwersrol, enthousiasmeerde mij het nadenken over dieperliggende boodschappen in andermans werken ook zeer.
Gedurende mijn studietijd bleek dat overal om me heen beelden spraken: Niet alleen interessante met mooie betekenissen, maar ook commerciële uitingen. Er brak iets in mij toen ik slechts nog de laatstgenoemde in me op nam. Nu de studie bijna ten einde loopt, ben ik enigszins ontgoocheld. De illusie dat grafisch ontwerpen slechts “diepere boodschappen” tot uiting brengt is gebroken
Overvallen werd ik jarenlang door M-tekens, AH-logo’s en schelpfiguren. Allen pretenderen ze het beste met de consument, pardon, mens, voor te hebben. Televisie, hét medium voor grafische vormgevers, bleek nog erger. Beelden van vrolijke mensen, mooie natuur, schone lucht, logo’s, vriendelijkheid en merknamen wisselen elkaar continu af. En alwéér is alles koek en ei. Essent is groen, Hyundai geeft frisse lucht en Mac Donalds is gezond. Dan maar snel (want zo gaat dat tegenwoordig) surfen op internet. Sinds de opkomende globalisering gepaard gaande met de opkomst van het “world wide web” hebben zich in de wereld vele problemen ontwikkeld die juist door de wereldlijkheid van de computer via het internet aan het licht gebracht kunnen worden. Maatschappijkritisch zijn de meeste websites echter allerminst. Vele multinationale ondernemingen schijnen, ondanks hun vervuilende activiteiten, “maatschappelijk verantwoord” bezig te zijn volgens het web. En deze prachtig verworven sites zijn nota bene gemaakt door mijn aanstaande collega’s…
Waar moet dit heen? Mooie logo’s van schelpen worden ontwikkeld om een milieuverwoestend bedrijf maar zo schoon en natuurlijk ogend over te laten komen. Leuk gekleurde potlodendoosjes worden vormgegeven om de gezelligheid van het oerwoud leeg kappende Bruynzeel weer te geven..
Is dit de tegenwoordige taak van de grafisch ontwerper? Meegaand en onnadenkend logo’s voor een miljoenenpubliek ontwikkelen en tegelijk deze massa van mensen een grote illusie voor te houden? Werkt de grafisch vormgever nog slechts voor de commercie, macht en het grote geld van de huidige materialistische, economische, kapitalistische welvaartstaat? Of heeft hij toch wat in te brengen?
Deze vraag stel ik me reeds enige tijd. Mág een ontwerper nadenken? In hoeverre doet hij dat? En kán een ontwerper zich maatschappijkritisch opstellen in een groeiende “multinational wereld”? De totstandkoming van het onderwerp van deze scriptie kostte me geenszins moeite.
Mijn vak is immers grafisch ontwerpen.
Maar mijn hart ligt bij de wereld.
Gedurende mijn studietijd bleek dat overal om me heen beelden spraken: Niet alleen interessante met mooie betekenissen, maar ook commerciële uitingen. Er brak iets in mij toen ik slechts nog de laatstgenoemde in me op nam. Nu de studie bijna ten einde loopt, ben ik enigszins ontgoocheld. De illusie dat grafisch ontwerpen slechts “diepere boodschappen” tot uiting brengt is gebroken
Overvallen werd ik jarenlang door M-tekens, AH-logo’s en schelpfiguren. Allen pretenderen ze het beste met de consument, pardon, mens, voor te hebben. Televisie, hét medium voor grafische vormgevers, bleek nog erger. Beelden van vrolijke mensen, mooie natuur, schone lucht, logo’s, vriendelijkheid en merknamen wisselen elkaar continu af. En alwéér is alles koek en ei. Essent is groen, Hyundai geeft frisse lucht en Mac Donalds is gezond. Dan maar snel (want zo gaat dat tegenwoordig) surfen op internet. Sinds de opkomende globalisering gepaard gaande met de opkomst van het “world wide web” hebben zich in de wereld vele problemen ontwikkeld die juist door de wereldlijkheid van de computer via het internet aan het licht gebracht kunnen worden. Maatschappijkritisch zijn de meeste websites echter allerminst. Vele multinationale ondernemingen schijnen, ondanks hun vervuilende activiteiten, “maatschappelijk verantwoord” bezig te zijn volgens het web. En deze prachtig verworven sites zijn nota bene gemaakt door mijn aanstaande collega’s…
Waar moet dit heen? Mooie logo’s van schelpen worden ontwikkeld om een milieuverwoestend bedrijf maar zo schoon en natuurlijk ogend over te laten komen. Leuk gekleurde potlodendoosjes worden vormgegeven om de gezelligheid van het oerwoud leeg kappende Bruynzeel weer te geven..
Is dit de tegenwoordige taak van de grafisch ontwerper? Meegaand en onnadenkend logo’s voor een miljoenenpubliek ontwikkelen en tegelijk deze massa van mensen een grote illusie voor te houden? Werkt de grafisch vormgever nog slechts voor de commercie, macht en het grote geld van de huidige materialistische, economische, kapitalistische welvaartstaat? Of heeft hij toch wat in te brengen?
Deze vraag stel ik me reeds enige tijd. Mág een ontwerper nadenken? In hoeverre doet hij dat? En kán een ontwerper zich maatschappijkritisch opstellen in een groeiende “multinational wereld”? De totstandkoming van het onderwerp van deze scriptie kostte me geenszins moeite.
Mijn vak is immers grafisch ontwerpen.
Maar mijn hart ligt bij de wereld.